ZYGFRYD BLAUT
Młodszy brat Bernarda. Pomocnik lub stoper. Przez sześć sezonów rozegrał 128 meczów, 1 strzelony gol. Dwukrotny zdobywca Mistrza Polski (1969, 1970) oraz Pucharu Polski (1973). Półfinalista (1969/70) Pucharu Europy Mistrzów Krajowych. Waleczny, "żelazny rezerwowy" II Wielkiej Legii. O jego roli w Legii – pierwszego rezerwowego obrońcy – napisano: "Gracz o nieprawdopodobnej intuicji. Jako stoper umiał się ustawić tak, że większość piłek kierowanych na pole karne trafiała do niego. Kiedy któryś z obrońców podstawowego składu nie mógł grać, wchodził Zyga i nikt nie mógł powiedzieć, że Legia była osłabiona." [1]. Jego karierę poważnie przyhamowała kontuzja ścięgna Achillesa, której nabawił się podczas sportowej wyprawy Legii do Hiszpanii i Ameryki Południowej (1971/1972). Jeden występ w reprezentacji Polski, bez gola. Po zakończeniu kariery piłkarskiej, trener m.in. Odry Opole. Zmarł 21 kwietnia 2005 w Opolu, w karetce w drodze do szpitala. Miał 62 lata.
[1]. ^ Andrzej Gowarzewski, Stefan Szczepłek, Bożena Lidia Szmel, Legia to potęga, Katowice 2004, str. 112
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz